ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ - LE FESTIVAL DE CANNES
Για 12 ημέρες στα μέσα Μαΐου, η πόλη των Καννών μετατρέπεται από ένα ήσυχο παραθαλάσσιο θέρετρο σε ολόκληρο το επίκεντρο της διεθνούς κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Πάνω από 200.000 άνθρωποι - σκηνοθέτες, σινεφίλ και θαυμαστές των σταρ – καταφθάνουν στην Κρουαζέτ για να λάβουν μέρος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Κατά τη διάρκεια αυτών των δύο εβδομάδων χιλιάδες ταινίες προβάλλονται και τα αστέρια του σινεμά από όλο τον κόσμο συγκεντρώνονται για να βρεθούν στο προσκήνιο. Οι Κάννες είναι πλέον το πιο διάσημο φεστιβάλ ταινιών και η απλή αναφορά των Καννών φέρνει στο νου εικόνες από κόκκινα χαλιά, φοίνικες, καλοντυμένες στάρλετ, και αναρίθμητες λάμψεις από τις κάμερες των παπαράτσι.
Πάνω από 200.000 άνθρωποι - σκηνοθέτες, σινεφίλ και θαυμαστές των σταρ – καταφθάνουν στην Κρουαζέτ για να λάβουν μέρος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Κατά τη διάρκεια αυτών των δύο εβδομάδων χιλιάδες ταινίες προβάλλονται και τα αστέρια του σινεμά από όλο τον κόσμο συγκεντρώνονται για να βρεθούν στο προσκήνιο. Οι Κάννες είναι πλέον το πιο διάσημο φεστιβάλ ταινιών και η απλή αναφορά των Καννών φέρνει στο νου εικόνες από κόκκινα χαλιά, φοίνικες, καλοντυμένες στάρλετ, και αναρίθμητες λάμψεις από τις κάμερες των παπαράτσι.
Το φεστιβάλ Καννών διεξάγεται στο Palais des Festivals et des Congrès, έναν εκθεσιακό χώρο με 25.000 τ.μ. συνολικό εμβαδόν, με αμέτρητα δωμάτια και 18 αίθουσες συνεδριάσεων.
Το Α’ βραβείο για την καλύτερη ταινία είναι ο χρυσός Φοίνικας (Palme d'Or).
Το Α’ βραβείο για την καλύτερη ταινία είναι ο χρυσός Φοίνικας (Palme d'Or).
Η πρώτη του διοργάνωση πραγματοποιήθηκε το 1939. Δύο μέρες μετά την έναρξή του, το φεστιβάλ ακυρώνεται καθώς ξεκινά ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.
Οι διοργανωτές όμως δεν το βάζουν κάτω και στις 20 Σεπτεμβρίου 1946, το πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Καννών είναι πλέον γεγονός. Σηκώνει αυλαία και γίνεται αμέσως κέντρο συνάντησης κορυφαίων σκηνοθετών. Την ίδια χρονιά παίζονται ταινίες των Χίτσκοκ, Γουάιλντερ, Κοκτό και Ροσελίνι. Το Α’ Βραβείο μοιράζονται 11 ταινίες!
Το 1953, η άγνωστη ακόμα Μπριζίτ Μπαρντό εμφανίζεται με μπικίνι, ενώ την επόμενη χρονιά, η Σιμόν Σίλβα λανσάρει το τόπλες. Από εκείνη τη στιγμή, η Κρουαζέτ πλημμυρίζει από το διεθνές κινηματογραφικό τζετ σετ. Τζέιμς Ντιν, Τζίνα Λολομπριτζίτα, Σοφία Λόρεν και η λάμψη και τα φλας κατακλύζουν τις Κάννες.
Ο Χρυσός Φοίνικας έρχεται το 1955. Τα φοινικόδεντρα της πόλης δίνουν την έμπνευση για να σχεδιαστεί το μεγάλο βραβείο που θα συνδεθεί με το φεστιβάλ.
Το φεστιβάλ συνεχίζει και διανύει τη δεκαετία του ’60. Η μέχρι τότε γαλλική κριτική επιτροπή γίνεται διεθνής και προσκαλεί μέλη και από άλλες χώρες, με πρώτους τους Σοφία Λόρεν, Φριτς Λανγκ και Λουκίνο Βισκόντι. Μέχρι και σήμερα, η επιτροπή που κρίνει τις ταινίες δεν έχει σταθερή σύνθεση αλλά επιλέγεται κάθε χρόνο και αποτελείται από προσωπικότητες του κινηματογράφου, συνήθως ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Αυτοί είναι που θα αποφασίσουν σε ποιες ταινίες θα απονεμηθούν τα βραβεία στην τελετή λήξης.
Το φεστιβάλ συνεχίζει και διανύει τη δεκαετία του ’60. Η μέχρι τότε γαλλική κριτική επιτροπή γίνεται διεθνής και προσκαλεί μέλη και από άλλες χώρες, με πρώτους τους Σοφία Λόρεν, Φριτς Λανγκ και Λουκίνο Βισκόντι. Μέχρι και σήμερα, η επιτροπή που κρίνει τις ταινίες δεν έχει σταθερή σύνθεση αλλά επιλέγεται κάθε χρόνο και αποτελείται από προσωπικότητες του κινηματογράφου, συνήθως ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Αυτοί είναι που θα αποφασίσουν σε ποιες ταινίες θα απονεμηθούν τα βραβεία στην τελετή λήξης.
Η Ελλάδα τιμήθηκε δύο φορές το Χρυσό Φοίνικα, το 1982 με την ταινία του Κώστα Γαβρά "Ο αγνοούμενος" και το 1998 με την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μία Αιωνιότητα και Μία Μέρα».
Άλλες ταινίες που άφησαν εποχή περνώντας από το Φεστιβάλ Καννών είναι
- η «Γλυκιά Ζωή» του Φελίνι με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και την Αννίτα Έγκμπερτ το 1960,
- ο «Γατόπαρδος», του Λουκίνο Βισκόντι το 1963,
- το «Αποκάλυψη Τώρα» του Κόπολα το 1979,
- ο «Ταξιτζής» του Μάρτιν Σκορτσέζε το 1976,
- «Μαθήματα πιάνου» της Τζέιν Κάμπιον το 1993,
- το «Underground» του Εμίρ Κουστουρίτσα το 1995,
- ο «Πιανίστας» του Ρομάν Πολάνσκι το 2002 και πολλές άλλες.