Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ - LE MOYEN ÂGE
Για τους ιστορικούς, ο Μεσαίωνας (Le Moyen Âge) είναι η χρονική περίοδος από την κατάλυση του δυτικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (476) έως την πτώση της Κωνσταντινούπολης (1453) ή και τα τέλη του 15ου αιώνα. Αυτοί οι δέκα αιώνες αποτελούν ένα «ενδιάμεσο διάστημα» ανάμεσα στην αρχαιότητα και το σύγχρονο κόσμο.
Εξετάζοντας τα γεγονότα αυτής της ιστορικής περιόδου στη βορειοδυτική Ευρώπη, ας δούμε πώς η Γαλατία, μια ρωμαϊκή επαρχία, μεταμορφώθηκε σε ένα βασίλειο ενοποιημένο και με κοινή εθνική συνείδηση, τη Γαλλία.
Εξετάζοντας τα γεγονότα αυτής της ιστορικής περιόδου στη βορειοδυτική Ευρώπη, ας δούμε πώς η Γαλατία, μια ρωμαϊκή επαρχία, μεταμορφώθηκε σε ένα βασίλειο ενοποιημένο και με κοινή εθνική συνείδηση, τη Γαλλία.
Οι Φράγκοι
Τον 3ο αιώνα μ.Χ., καθώς εξασθενούσε η συγκρότηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η Γαλατία δέχτηκε, για πρώτη φορά, τις εισβολές διάφορων γερμανικών φυλών, οι οποίες πολλαπλασιάστηκαν κατά τους δυο επόμενους αιώνες. Οι εισβολείς ήταν κυρίως Φράγκοι, Βουργουνδοί, Βησιγότθοι και Αλαμανοί και πέτυχαν, πολλές φορές, να επιβάλουν την κυριαρχία τους σε ορισμένες περιοχές της Γαλατίας, εξαιτίας της εξασθενημένης αντίστασης των Γαλλο-Ρωμαίων.
Έτσι, κατά τα τέλη του 5ου αιώνα μ.Χ., οι Φράγκοι έθεσαν κάτω από τον έλεγχό τους το βόρειο μέρος της Γαλατίας, οι Βισιγότθοι κατέλαβαν την Ακουϊτανία, οι Βουργούνδιοι τις κοιλάδες του Σων και του Ροδανού και οι Αλαμανοί την Αλσατία. Ένα μικρό τμήμα της περιοχής παρέμενε υπό ρωμαϊκή διακυβέρνηση.
Η μάχη στα Καταλαυνικά Πεδία - 451
Για ένα διάστημα οι Γαλατο-Ρωμαίοι και οι εισβολείς ζούσαν χωριστά, μιλώντας τη γλώσσα του ο καθένας, η αδελφοποίηση όμως ήταν αναπόφευκτη. Οι εισβολείς σιγά-σιγά αφομοιώθηκαν πολιτιστικά. Άλλωστε, οι εισβολείς ποτέ δεν ήθελαν να εξοντώσουν την Αυτοκρατορία, τον πολιτισμό της οποίας θαύμαζαν.
Έπειτα, Φράγκοι, Βησιγότθοι, Βουργουνδοί και Γαλατο-Ρωμαίοι αναγκάστηκαν να ενωθούν για να αποκρούσουν τους Ούννους. Τους νίκησαν ενωμένοι και με αρχηγό τον στρατηγό Φλάβιο Αέτιο, τον «τελευταίο Ρωμαίο» και την πνευματική βοήθεια χριστιανών αγίων (όπως της Αγίας Γενεβιέβης, προστάτιδας του Παρισιού) στη μάχη των Εθνών στα Καταλαυνικά Πεδία (στο σημερινό Châlons-sur-Marne) το 451. Αυτή η νίκη έσωσε τη Δύση.
Έπειτα, Φράγκοι, Βησιγότθοι, Βουργουνδοί και Γαλατο-Ρωμαίοι αναγκάστηκαν να ενωθούν για να αποκρούσουν τους Ούννους. Τους νίκησαν ενωμένοι και με αρχηγό τον στρατηγό Φλάβιο Αέτιο, τον «τελευταίο Ρωμαίο» και την πνευματική βοήθεια χριστιανών αγίων (όπως της Αγίας Γενεβιέβης, προστάτιδας του Παρισιού) στη μάχη των Εθνών στα Καταλαυνικά Πεδία (στο σημερινό Châlons-sur-Marne) το 451. Αυτή η νίκη έσωσε τη Δύση.
Η πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας - 476
Μετά τα κύματα των βαρβαρικών εισβολών από το 250 περίπου, το δυτικό μέρος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας έχανε ταχύτατα τη μία μετά την άλλη τις επαρχίες του. Φράγκοι στη βόρειο Γαλλία, Βησιγότθοι στη νότιο Γαλλία και στην Ισπανία, Οστρογότθοι στην Ιλλυρία, Βάνδαλοι στην Αφρική, Άγγλοι, Σάξονες και Ιούτοι στη Βρετανία. Καταλύθηκε τελικά το 476 μ.Χ. από τον Οδόακρο, αρχηγό των βαρβάρων μισθοφόρων των Ρωμαίων, ενώ το ανατολικό μέρος έζησε για χίλια χρόνια ακόμη ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο τελευταίος αυτοκράτορας του δυτικού τμήματος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που η έδρα του από τη Ρώμη είχε μεταφερθεί στην πόλη Ραβένα της Ιταλίας, ήταν ο Ρωμύλος, με το υποτιμητικό παρωνύμιο Αυγουστύλος.
Η 4η Σεπτεμβρίου του 476, πτώση του δυτικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είναι η ημερομηνία που χρονολογείται το τέλος της Αρχαιότητας και η αρχή του δυτικού Μεσαίωνα
Η 4η Σεπτεμβρίου του 476, πτώση του δυτικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είναι η ημερομηνία που χρονολογείται το τέλος της Αρχαιότητας και η αρχή του δυτικού Μεσαίωνα
Η Μεροβιγγιανή δυναστεία (447-751)
Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η Γαλατία (Gallia) έγινε ένα μωσαϊκό από βαρβαρικά βασίλεια. Δεν υπάρχει οργανωμένο κράτος.
Το 500 μ.Χ. εκχριστιανίστηκε το φραγκικό βασίλειο με επικεφαλής τον Κλοβίς τον Α’, (466-511) πρώτο χριστιανό βασιλιά των Φράγκων, του οποίου η δυναστεία, Μεροβίγγειοι, βασίλεψε για τριακόσια χρόνια. Oι Φράγκοι με βασιλιά τον Κλοβίς κυριάρχησαν πάνω στα άλλα βαρβαρικά βασίλεια, αποκατέστησαν την εδαφική ακεραιότητα της Γαλατίας και έδωσαν στη χώρα το νεότερο όνομα France. Στα ελληνικά διατηρήθηκε η παλαιά ονομασία Γαλλία από το λατινικό Gallia.
Το 500 μ.Χ. εκχριστιανίστηκε το φραγκικό βασίλειο με επικεφαλής τον Κλοβίς τον Α’, (466-511) πρώτο χριστιανό βασιλιά των Φράγκων, του οποίου η δυναστεία, Μεροβίγγειοι, βασίλεψε για τριακόσια χρόνια. Oι Φράγκοι με βασιλιά τον Κλοβίς κυριάρχησαν πάνω στα άλλα βαρβαρικά βασίλεια, αποκατέστησαν την εδαφική ακεραιότητα της Γαλατίας και έδωσαν στη χώρα το νεότερο όνομα France. Στα ελληνικά διατηρήθηκε η παλαιά ονομασία Γαλλία από το λατινικό Gallia.
Οι διάδοχοι του Κλοβίς όμως εμπλέκονταν διαρκώς σε πολεμικές επιχειρήσεις και οικογενειακούς και αδελφοκτόνους πολέμους. Η ρωμαϊκή ειρήνη εξαφανίστηκε. Σιγά-σιγά έκλεισαν τα σχολεία και ξέχασαν όλοι, εκτός από την Εκκλησία, τη λατινική παιδεία. Ο επίσκοπος Γρηγόριος της Τουρ μας περιγράφει ένα κόσμο φριχτό, όπου η βιαιότητα αυτών των ημι-βάρβαρων δεσποτών ξεσπάει πάνω στους γιους τους, στις γυναίκες τους, ακόμη και πάνω στους ιεράρχες. Ωστόσο ο Δαγοβέρτος (Dagobert), 629-639, είναι ακόμη βασιλιάς ισχυρός. Ύστερα από αυτόν οι Μεροβίγγιοι βρίσκονται σε πλήρη παρακμή.
Η εποχή αυτή είναι θλιβερή, βάναυση και συγκεχυμένη. Οι Γαλλο-Ρωμαίοι δεν κυβερνούνται πια από μια διοίκηση κατά το ρωμαϊκό σύστημα. Η ιδέα του νόμου και της κρατικής δικαιοσύνης έχει εκμηδενισθεί, καθένας επικαλείται τα έθιμα της φυλής του.
Αυτό το τρομακτικό κενό θα καλυφθεί αργότερα από την Εκκλησία, τη Φεουδαρχία και τη Μοναρχία.
Κάρολος Μαρτέλος (Charles Martel)
Το 732, ένας μουσουλμανικός στρατός ξεκίνησε από την Ισπανία και διαμέσου των Πυρηναίων προσπάθησε να καταλάβει τη Γαλλία, χωρίς επιτυχία όμως, γιατί κατατροπώθηκε από τους Φράγκους. Εμβληματική φυσιογνωμία, ήρωας των Γάλλων, ο αυλάρχης Κάρολος Μαρτέλος, ο οποίος στη μάχη του Πουατιέ το 732 εκδίωξε τους Άραβες, σώζοντας την Ευρώπη και τη Χριστιανοσύνη.
Η συγκεκριμένη μάχη θεωρείται μεγίστης στρατηγικής σημασίας, γιατί σταμάτησε την προέλαση των Ισλαμιστών από την Ιβηρική χερσόνησο προς το βορρά συμβάλλοντας να διατηρηθεί ο Χριστιανισμός ως κύρια θρησκεία στην Ευρώπη σε μία χρονική περίοδο όπου το Ισλάμ «λεηλατούσε» τα εναπομείναντα εδάφη της πάλαι ποτέ κραταιάς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Οι Μεροβίγγιοι είχαν εγκαταλείψει σταδιακά την εξουσία τους στα χέρια των αυλαρχών, περνώντας στο περιθώριο της ιστορίας με την ονομασία νωθροί βασιλείς (rois fainéants).
Η συγκεκριμένη μάχη θεωρείται μεγίστης στρατηγικής σημασίας, γιατί σταμάτησε την προέλαση των Ισλαμιστών από την Ιβηρική χερσόνησο προς το βορρά συμβάλλοντας να διατηρηθεί ο Χριστιανισμός ως κύρια θρησκεία στην Ευρώπη σε μία χρονική περίοδο όπου το Ισλάμ «λεηλατούσε» τα εναπομείναντα εδάφη της πάλαι ποτέ κραταιάς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Οι Μεροβίγγιοι είχαν εγκαταλείψει σταδιακά την εξουσία τους στα χέρια των αυλαρχών, περνώντας στο περιθώριο της ιστορίας με την ονομασία νωθροί βασιλείς (rois fainéants).
Η δυναστεία των Καρολίδων (751 - 987)
Ο Κάρολος Μαρτέλος, γόνος μιας ισχυρής αριστοκρατικής οικογένειας, υπήρξε ο ιδρυτής μιας νέας δυναστείας, της δυναστείας των Καρολιδών, που διαδέχθηκε τους Μεροβίγγειους υπό τις εξής συνθήκες: Ο πάπας, απειλούμενος από τους Λογγοβάρδους που ετοιμάζονταν να βαδίσουν κατά της Ρώμης, ζήτησε βοήθεια από τους Φράγκους, στέφοντας το γιο του Καρόλου Μαρτέλου, Πιπίνο, ελέω Θεού βασιλέα των Φράγκων (754). Η παπική ευλογία προσέδωσε στη φραγκική βασιλεία μεγάλο ηθικό κύρος και με τη στέψη αυτή επικράτησε στην Ευρώπη η αντίληψη της ελέω Θεού βασιλείας.
Ο Πιπίνος Α' ο Βραχύς, ως αντάλλαγμα, εκδίωξε τους Λογγοβάρδους και δώρισε στην Αγία Έδρα την περιοχή από τη Ραβέννα μέχρι τη Ρώμη, η οποία έγινε ο πυρήνας του Παπικού Κράτους.
Έτσι, μέσα στο χάος του 8ου αιώνα υπήρχαν δύο δυνάμεις στην Ευρώπη. Ο φραγκικός στρατός του Πεπίνου και η Παποσύνη.
Ο Πιπίνος Α' ο Βραχύς, ως αντάλλαγμα, εκδίωξε τους Λογγοβάρδους και δώρισε στην Αγία Έδρα την περιοχή από τη Ραβέννα μέχρι τη Ρώμη, η οποία έγινε ο πυρήνας του Παπικού Κράτους.
Έτσι, μέσα στο χάος του 8ου αιώνα υπήρχαν δύο δυνάμεις στην Ευρώπη. Ο φραγκικός στρατός του Πεπίνου και η Παποσύνη.
Ο Kαρλομάγνος (Charlemagne)
Ο σημαντικότερος βασιλιάς αυτής της δυναστείας ήταν ο Κάρολος ο Μέγας (Καρλομάγνος) 742-814, γιος του Πεπίνου.
Την εποχή του Καρλομάγνου (Charlemagne) η ιστορία της Γαλλίας συγχέεται με την ιστορία ολόκληρης της Δυτικής Ευρώπης. Ο Καρλομάγνος με συνεχείς πολέμους κατόρθωσε να επεκτείνει το Φραγκικό κράτος δημιουργώντας ένα πανίσχυρο βασίλειο στη δυτική Ευρώπη. Τα σύνορα της χώρας είχαν επεκταθεί πολύ και περιλάμβαναν τμήματα της σημερινής Αυστρίας, Γερμανίας και Ιταλίας. Τον αποκάλεσαν "Πατέρα της Ευρώπης" (pater Europae) γιατί ένωσε το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης, για πρώτη φορά μετά τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Τα Χριστούγεννα του 800 ο Καρλομάγνος στέφθηκε από τον Πάπα αυτοκράτορα.
Στην πρωτεύουσά του, το Ακυίσγρανον (σημερινό Άαχεν, παλιότερα Αιξ-λα-Σαπέλ), ο αυτοκράτορας ίδρυσε ένα είδος Ακαδημίας, όπου συγκεντρώνονταν συγγραφείς, ποιητές, καλλιτέχνες, θεολόγοι και φιλόσοφοι, αρχιτέκτονες και μουσικοί, προερχόμενοι από όλη την Ευρώπη, και συζητούσαν για θέματα εκκλησιαστικά, καλλιτεχνικά και επιστημονικά. Στο αυτοκρατορικό αυτό Διδακτήριο δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στην αντιγραφή βιβλίων και καθιερώθηκε ένα νέο είδος γραφής, περισσότερο ευανάγνωστης, η καρολίδεια μικρογράμματη γραφή. Εκεί ανακαλύφθηκαν τα κείμενα της λατινικής λογοτεχνίας και χρησιμοποιήθηκαν ως πρότυπα στην ποίηση, ενώ η ρωμαϊκή τέχνη επηρέασε αποφασιστικά τους καλλιτέχνες της αυλής του Καρόλου. Εκεί ακόμη διδάσκονταν λατινικά και ελληνικά, ρητορική, γεωμετρία, γεωγραφία, μουσική κ.ά, ενώ ο αυτοκράτορας διέταξε την ίδρυση σχολείων στην επικράτειά του.
Υπαγόρευσε νόμους, τους "Κεφαλαιώδεις" (Capitulaires) και μετέφρασε τη Βίβλο στα Λατινικά.
Η μικρής διάρκειας αυτή πνευματική κίνηση, η οποία σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην ευρεία αντίληψη και διορατικότητα του Καρλομάγνου, δικαιολογημένα ονομάστηκε Καρολίδεια Αναγέννηση.
Την εποχή του Καρλομάγνου (Charlemagne) η ιστορία της Γαλλίας συγχέεται με την ιστορία ολόκληρης της Δυτικής Ευρώπης. Ο Καρλομάγνος με συνεχείς πολέμους κατόρθωσε να επεκτείνει το Φραγκικό κράτος δημιουργώντας ένα πανίσχυρο βασίλειο στη δυτική Ευρώπη. Τα σύνορα της χώρας είχαν επεκταθεί πολύ και περιλάμβαναν τμήματα της σημερινής Αυστρίας, Γερμανίας και Ιταλίας. Τον αποκάλεσαν "Πατέρα της Ευρώπης" (pater Europae) γιατί ένωσε το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης, για πρώτη φορά μετά τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Τα Χριστούγεννα του 800 ο Καρλομάγνος στέφθηκε από τον Πάπα αυτοκράτορα.
Στην πρωτεύουσά του, το Ακυίσγρανον (σημερινό Άαχεν, παλιότερα Αιξ-λα-Σαπέλ), ο αυτοκράτορας ίδρυσε ένα είδος Ακαδημίας, όπου συγκεντρώνονταν συγγραφείς, ποιητές, καλλιτέχνες, θεολόγοι και φιλόσοφοι, αρχιτέκτονες και μουσικοί, προερχόμενοι από όλη την Ευρώπη, και συζητούσαν για θέματα εκκλησιαστικά, καλλιτεχνικά και επιστημονικά. Στο αυτοκρατορικό αυτό Διδακτήριο δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στην αντιγραφή βιβλίων και καθιερώθηκε ένα νέο είδος γραφής, περισσότερο ευανάγνωστης, η καρολίδεια μικρογράμματη γραφή. Εκεί ανακαλύφθηκαν τα κείμενα της λατινικής λογοτεχνίας και χρησιμοποιήθηκαν ως πρότυπα στην ποίηση, ενώ η ρωμαϊκή τέχνη επηρέασε αποφασιστικά τους καλλιτέχνες της αυλής του Καρόλου. Εκεί ακόμη διδάσκονταν λατινικά και ελληνικά, ρητορική, γεωμετρία, γεωγραφία, μουσική κ.ά, ενώ ο αυτοκράτορας διέταξε την ίδρυση σχολείων στην επικράτειά του.
Υπαγόρευσε νόμους, τους "Κεφαλαιώδεις" (Capitulaires) και μετέφρασε τη Βίβλο στα Λατινικά.
Η μικρής διάρκειας αυτή πνευματική κίνηση, η οποία σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην ευρεία αντίληψη και διορατικότητα του Καρλομάγνου, δικαιολογημένα ονομάστηκε Καρολίδεια Αναγέννηση.
O Φράγκος βασιλιάς Καρλομάγνος ήταν αφοσιωμένος Καθολικός και διατηρούσε στενή σχέση με τον παπισμό σε όλη του τη ζωή.Το 772, όταν ο Πάπας Αδραιανός Α΄ απειλήθηκε από εισβολείς, ο βασιλιάς έσπευσε στη Ρώμη για να του παράσχει βοήθεια. Εδώ φαίνεται ο πάπας να ζητά βοήθεια από τον Καρλομάγνο σε μια συνάντησή τους κοντά στη Ρώμη.
Συνθήκη του Βερντέν. 843 μ.Χ
Μετά το θάνατο του Καρλομάγνου οι διάδοχοί του διένειμαν την αυτοκρατορία του με τη συνθήκη του Βερντέν (843) σε τρία τμήματα που αντιστοιχούσαν περίπου στη σημερινή Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία. Έτσι η συνθήκη αυτή θεωρήθηκε ότι αποτέλεσε την απαρχή της νέας Ευρώπης αλλά και της Γαλλίας, ως αυτόνομου κράτους. Το κράτος που εδαφικά αντιστοιχούσε με τη σημερινή Γαλλία έλαβε ο Κάρολος ο Φαλακρός (823 – 877).
Ο διαμελισμός της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου συνεχίστηκε και μετά τη συνθήκη. Νέες εισβολές τρομοκρατούν την ύπαιθρο.Οι Νορμανδοί (Βίκινγκς) έφταναν μέχρι τις εκβολές του Σηκουάνα και τελικά τους παραχωρήθηκε μια περιοχή στα βόρεια της Γαλλίας, το Δουκάτο της Νορμανδίας.
Η Φεουδαρχία
Το 987 πέθανε και ο τελευταίος βασιλιάς από τη δυναστεία των Καρολιδών. Στο διάστημα αυτό η Γαλλία είχε αρχίσει να διαλύεται πια σαν κράτος. Από την "παράλυση της μοναρχίας" γεννήθηκε ο φεουδαλισμός. Ο κάθε μεγάλος γαιοκτήμονας έκανε δικό του ανεξάρτητο κρατίδιο, που προσπαθούσε με τους πολέμους να το επεκτείνει σε βάρος των γειτόνων του. Οι πολεμιστές του, οι περίφημοι ιππότες, άρχισαν να αποτελούν μια νέα κοινωνική τάξη, που αργότερα θα αποτελούσε και την κυρίαρχη τάξη, την τάξη των αριστοκρατών.
Παντού πόλεις ξεκληρισμένες, εμπρησμοί, χωράφια παρατημένα. Επειδή δεν υπήρχαν κάτοικοι, τα δάση σκέπαζαν τα ξεχερσωμένα χωράφια. Τα αγρίμια απειλούσαν τα χωριά. Η αναρχία που κυριαρχούσε ώθησε τους ανίσχυρους να μπουν υπό την προστασία των ισχυρών. Το σύστημα, παρ'όλα τα αρνητικά του, γίνεται δεκτό από το λαό επειδή αντιπροσωπεύει μια πρόοδο από την κατάσταση της αναρχίας. Έτσι εγκαταστάθηκε σταδιακά το φεουδαρχικό σύστημα στη Δύση. Ο φεουδάρχης έχτιζε ένα οχυρωμένο κάστρο στην κορυφή ενός λόφου. Τα χωριά μαζεύονταν κάτω από το κάστρο και σε περίπτωση κινδύνου οι κάτοικοι κατέφευγαν πίσω από τα χοντρά τείχη.
Ο φεουδάρχης απέκτησε δικαιώματα που άλλοτε ανήκαν στο κράτος: απονομή δικαιοσύνης, φορολογία, γεώμορα, δικαιώματα πάνω στις αγοραπωλησίες και τα μονοπώλια και πολλά άλλα προνόμια.
Πολλά φρούρια και κάστρα του Μεσαίωνα έχουν διατηρηθεί έως σήμερα.
Η φεουδαρχία εξασθένισε ιδιαίτερα το βασίλειο της Γαλλίας, όταν τον βασιλιά Κάρολο τον Φαλακρό (843-877), που είχε υποχρεωθεί να παραχωρήσει στους μεγάλους φεουδάρχες κληρονομικό δικαίωμα των κτήσεών τους - οι οποίες αρχικά τους είχαν παραχωρηθεί μόνο εν όσω ζούσαν- διαδέχθηκαν ηγεμόνες χωρίς δύναμη και ανίκανοι να περιορίσουν τις αξιώσεις των φεουδαρχών και να αποκρούσουν τις βαρβαρικές επιδρομές.
Όλο το 10ο αιώνα η ιστορία της Γαλλίας είναι η ιστορία των πολέμων ανάμεσα στους βασιλείς και τους φεουδάρχες, οι οποίοι κατόρθωσαν να γίνουν τόσο δυνατοί ώστε να επιβάλλουν τρεις φορές στο θρόνο έναν από τους δικούς τους.
Όλο το 10ο αιώνα η ιστορία της Γαλλίας είναι η ιστορία των πολέμων ανάμεσα στους βασιλείς και τους φεουδάρχες, οι οποίοι κατόρθωσαν να γίνουν τόσο δυνατοί ώστε να επιβάλλουν τρεις φορές στο θρόνο έναν από τους δικούς τους.
Η δυναστεία των Καπέτων (987 - 1328)
Το 987 στέφεται βασιλιάς ο Ούγκο Καπέτος (Hugues Capet) (987 - 996), και έτσι αρχίζει η δυναστεία των Καπέτων. Έκανε μόνιμη πρωτεύουσα το Παρίσι, η κατάσταση όμως ήταν δύσκολη και η εξουσία του ουσιαστικά σκιώδης μιας και λίγο έξω από το Παρίσι κυβερνούσαν οι φεουδάρχες. Η Γαλλία είχε γίνει ένα σύμπλεγμα από φεουδαλικά κύτταρα, που το καθένα είχε για πυρήνα ένα κάστρο. Η δυναστεία αυτή όμως υποστήριξε αλλά και υποστηρίχτηκε από την εμπορική και ανερχόμενη αστική τάξη των πόλεων, με αποτέλεσμα την ισχυροποίηση της μοναρχίας και την αρχή της παρακμής του φεουδαρχικού συστήματος. η γαλλική γλώσσα.
Ο Ούγος Καπέτος είναι ο πρώτος Φράγκος βασιλιάς που δεν μιλούσε γερμανικό ιδίωμα αλλά le roman, που αργότερα θα γίνει le francien και έπειτα le français, η γαλλική γλώσσα.
Ο Ούγος Καπέτος είναι ο πρώτος Φράγκος βασιλιάς που δεν μιλούσε γερμανικό ιδίωμα αλλά le roman, που αργότερα θα γίνει le francien και έπειτα le français, η γαλλική γλώσσα.
Τρία σημαντικά γεγονότα κυριαρχούν μέσα στον 11ο αιώνα.
- Η κατάκτηση της Αγγλίας από τους Νορμανδούς.
- Οι Σταυροφορίες
Θα διαρκέσουν έως τον 13ο αιώνα, και θα εξαντλήσουν οικονομικά τους άρχοντες.
- Η ανάπτυξη των πόλεων
Πολλές μεσαιωνικές πόλεις στέκουν ανέγγιχτες στο χρόνο, μια από αυτές είναι η Carcassonne, στο νότο της Γαλλίας, ωραίο παράδειγμα της ευημερίας και της άνθησης του εμπορίου του Μεσαίωνα.
Παρά τις Σταυροφορίες, που στοίχιζαν πανάκριβα, τον πόλεμο κατά των φεουδαρχών καθώς και τον πόλεμο εναντίον των Άγγλων που προσπαθούσαν να καταλάβουν γαλλικές περιοχές, ο Φίλιππος ο Β’, ο επονομαζόμενος Αύγουστος επειδή αύξησε εδαφικά τη Γαλλία (1180 - 1223), καθώς και οι διάδοχοί του Λουδοβίκος ο 9ος (Louis IX-ο άγιος Λουδοβίκος 1226-1270) και ο Φίλιππος ο Ωραίος, (Philippe le Bel, 1285-1314) μεταμόρφωσαν τη Γαλλία δημιουργώντας διοικητικές δομές. Η βασιλική πολιτική ήταν η ανασύσταση της ρωμαϊκής έννοιας περί κράτους. Ανασυγκροτήθηκε η κεντρική εξουσία. Τοποθετήθηκαν επαρχιακοί διοικητές, που τρεις φορές το χρόνο έπρεπε να έρχονται στο Παρίσι για να εκθέτουν τις υποθέσεις της περιφέρειάς τους και να λογοδοτούν. Όλα αυτά έδωσαν ένα δυνατό χτύπημα στη φεουδαρχία.
Οι Καπέτοι είχαν συνδέσει τόσο στενά το Στέμμα με το εθνικό συμφέρον που κανείς δεν αμφισβητούσε την εξουσία τους.
Αυτή την εποχή της ανάπτυξης αρχίζουν να κατασκευάζονται ο καθεδρικός ναός της Παναγίας των Παρισίων το 1163, αλλά και οι ναοί άλλων πόλεων, όπως της Σαρτρ το 1145, της Ρενς το 1211, της Αμιάν το 1220 και του Στρασβούργου τo 1176.
Το 1190 ο Φίλιππος Αύγουστος κατασκεύασε το Λούβρο, ένα μεγάλο οχυρό, που αργότερα οι διάδοχοί του θα μετατρέψουν σταδιακά σε πολυτελή βασιλική κατοικία και αργότερα θα μετατραπεί σε μουσείο.
Ο Άγιος Λουδοβίκος (1214 - 1270)
Ο 13ος αιώνας στον οποίο βασίλεψε ο Λουδοβίκος Θ' ονομάστηκε «Χρυσός αιώνας του Αγίου Λουδοβίκου». Ο Λουδοβίκος ήταν ο σημαντικότερος Ευρωπαίος ηγεμόνας του 13ου αιώνα, με το πιο ισχυρό και εύρωστο βασίλειο και τον ισχυρότερο στρατό. Ήταν προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών. Η τεράστια φήμη που είχε αποκτήσει σαν βασιλιάς στηριζόταν περισσότερο στην μόρφωση και στον χαρακτήρα του, στον στρατιωτικό τομέα αντίθετα δεν στάθηκε τόσο ικανός με αποτέλεσμα να ηττηθεί σε δυο Σταυροφορίες. Στήριξε την ίδρυση του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, ιδρύθηκε το 1257 από τον Ρομπέρ ντε Σορμπόν, κορυφαίο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο μέχρι τις μέρες μας. Ο Λουδοβίκος ήταν ο πρώτος Γάλλος βασιλιάς που οργάνωσε στην αυλή του ειδικό δικαστικό σώμα, ειδικό οικονομικό σώμα και ελεγκτικό συμβούλιο.
Η γεωργία της χώρας σημείωσε μεγάλη ανάπτυξη, άκμασε το εξωτερικό εμπόριο και στις συντεχνίες των πόλεων παράγονταν εξαιρετικής ποιότητας προϊόντα. Μεγάλη άνθιση παρουσίασαν τα γαλλικά πανεπιστήμια, που αποτέλεσαν τα σπουδαιότερα πνευματικά κέντρα της Ευρώπης.
Λόγω του υποδειγματικού τρόπου ζωής του ενσάρκωνε στο πρόσωπό του ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο, οι υπόλοιποι βασιλιάδες τον χρησιμοποιούσαν σαν δικαστή για να λύσουν τις διαφορές τους. Ενσάρκωνε την προσωποποίηση του χριστιανισμού και της χριστιανικής θρησκείας γι'αυτό οι προσπάθειες του να αγιοποιηθεί ξεκίνησαν από την εποχή που ζούσε.
Η γεωργία της χώρας σημείωσε μεγάλη ανάπτυξη, άκμασε το εξωτερικό εμπόριο και στις συντεχνίες των πόλεων παράγονταν εξαιρετικής ποιότητας προϊόντα. Μεγάλη άνθιση παρουσίασαν τα γαλλικά πανεπιστήμια, που αποτέλεσαν τα σπουδαιότερα πνευματικά κέντρα της Ευρώπης.
Λόγω του υποδειγματικού τρόπου ζωής του ενσάρκωνε στο πρόσωπό του ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο, οι υπόλοιποι βασιλιάδες τον χρησιμοποιούσαν σαν δικαστή για να λύσουν τις διαφορές τους. Ενσάρκωνε την προσωποποίηση του χριστιανισμού και της χριστιανικής θρησκείας γι'αυτό οι προσπάθειες του να αγιοποιηθεί ξεκίνησαν από την εποχή που ζούσε.
Η Διαμάχη με τον Πάπα - Η αιχμαλωσία της Αβινιόν
Κατά τα τέλη των μεσαιωνικών χρόνων άρχισε μία σοβαρή φιλονικία ανάμεσα στο βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο Δ' τον Ωραίο (1285-1314) και την Εκκλησία.
Ο Φίλιππος χρειαζόταν χρήματα προκειμένου να καλύψει τα πολεμικά του έξοδα. Στράφηκε πρώτα ενάντια στους Εβραίους, που τους εξόρισε (1306) και δήμευσε τις τεράστιες περιουσίες τους.
Όταν στράφηκε και κατά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και αποφάσισε αυθαίρετα να υψώσει περισσότερο τις τιμές στον ετήσιο φόρο των εκκλησιαστικών κτημάτων, ξέσπασε μεγάλη δυσαρέσκεια στους κόλπους της Καθολικής εκκλησίας και του Πάπα. Κατακρίθηκε λοιπόν για τον σπάταλο τρόπο ζωής του και βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Πάπα.
Με τις ραδιουργίες του τελικά κατάφερε να ανεβάσει στον παπικό θρόνο Πάπα της αρεσκείας του, τον αρχιεπίσκοπο του Μπορντώ που εξελέγη με το όνομα Κλήμης Ε΄. Μετέφερε την παπική έδρα στην Αβινιόν της νότιας Γαλλίας, δημιουργώντας ένα ρήγμα στην Καθολική Εκκλησία, που κράτησε 68 χρόνια (1309 – 1377).
Αυτά τα χρόνια οι πάπες αποτέλεσαν τυφλά όργανα των Γάλλων βασιλέων. Η έδρα του παπισμού μεταφέρθηκε και πάλι πίσω στη Ρώμη το 1378.
Η αιχμαλωσία της Αβινιόν ήταν μια από τις μεγαλύτερες ταπεινώσεις που υπέστη ποτέ η κεφαλή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Εξαιτίας της το ηθικό κύρος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας τραυματίστηκε ανεπανόρθωτα. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και φαινόμενα διαφθοράς στους κόλπους της ιεραρχίας της (φιλαργυρία, εξαγορά αξιωμάτων, ευνοιοκρατία). Έτσι, από τα τέλη Μεσαίωνα, άρχισε να διατυπώνεται το αίτημα για θρησκευτική μεταρρύθμιση.
Ο Φίλιππος χρειαζόταν χρήματα προκειμένου να καλύψει τα πολεμικά του έξοδα. Στράφηκε πρώτα ενάντια στους Εβραίους, που τους εξόρισε (1306) και δήμευσε τις τεράστιες περιουσίες τους.
Όταν στράφηκε και κατά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και αποφάσισε αυθαίρετα να υψώσει περισσότερο τις τιμές στον ετήσιο φόρο των εκκλησιαστικών κτημάτων, ξέσπασε μεγάλη δυσαρέσκεια στους κόλπους της Καθολικής εκκλησίας και του Πάπα. Κατακρίθηκε λοιπόν για τον σπάταλο τρόπο ζωής του και βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Πάπα.
Με τις ραδιουργίες του τελικά κατάφερε να ανεβάσει στον παπικό θρόνο Πάπα της αρεσκείας του, τον αρχιεπίσκοπο του Μπορντώ που εξελέγη με το όνομα Κλήμης Ε΄. Μετέφερε την παπική έδρα στην Αβινιόν της νότιας Γαλλίας, δημιουργώντας ένα ρήγμα στην Καθολική Εκκλησία, που κράτησε 68 χρόνια (1309 – 1377).
Αυτά τα χρόνια οι πάπες αποτέλεσαν τυφλά όργανα των Γάλλων βασιλέων. Η έδρα του παπισμού μεταφέρθηκε και πάλι πίσω στη Ρώμη το 1378.
Η αιχμαλωσία της Αβινιόν ήταν μια από τις μεγαλύτερες ταπεινώσεις που υπέστη ποτέ η κεφαλή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Εξαιτίας της το ηθικό κύρος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας τραυματίστηκε ανεπανόρθωτα. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και φαινόμενα διαφθοράς στους κόλπους της ιεραρχίας της (φιλαργυρία, εξαγορά αξιωμάτων, ευνοιοκρατία). Έτσι, από τα τέλη Μεσαίωνα, άρχισε να διατυπώνεται το αίτημα για θρησκευτική μεταρρύθμιση.
Σ'αυτούς τους διαπληκτισμούς μεταξύ Γαλλίας και Ρώμης το θλιβερότερο γεγονός υπήρξε η δίκη των Ναϊτών Ιπποτών. Οι Ναΐτες Ιππότες, το τάγμα των οποίων είχε ιδρυθεί επί Σταυροφοριών για την προστασία των Αγίων Τόπων, είχαν αποκτήσει μεγάλη περιουσία στη Γαλλία. Για να σφετερισθεί λοιπόν ο Φίλιππος ο Ωραίος τον πλούτο τους τους εξόντωσε καταδικάζοντάς τους στην πυρά. Ο Μέγας Μάγιστρος, ο Ιάκωβος ντε Μολαί, πριν πεθάνει καταράστηκε τον βασιλιά και τον Πάπα να πεθάνουν τον ίδιο χρόνο. Ήταν η 11η Μαρτίου 1314 και ο Πάπας Κλήμης Ε' πέθανε ένα μήνα αργότερα, ο δε βασιλιάς στις 29 Νοεμβρίου 1314, κατά την διάρκεια ενός κυνηγιού, κατασπαράχτηκε από έναν αγριόχοιρο.
Η δυναστεία των Βαλουά (1328 - 1589)
Κατά τη διακυβέρνηση των Βαλουά και σε όλο τον 14ο και μισό 15ο αιώνα η χώρα σπαράσσεται από τον εκατονταετή πόλεμο με τους Άγγλους. Αμέσως μετά καταπιάστηκαν με πόλεμο στην Ιταλία. Εκεί ήρθαν σε πρώτη επαφή με την τέχνη της Αναγέννησης, μαγεύτηκαν και την έφεραν στη χώρα τους.
Με τις διαδοχικές τους προσπάθειες, οι Βαλουά βοήθησαν στη στερέωση της μοναρχίας και στη δημιουργία σύγχρονης Γαλλίας.
Με τις διαδοχικές τους προσπάθειες, οι Βαλουά βοήθησαν στη στερέωση της μοναρχίας και στη δημιουργία σύγχρονης Γαλλίας.
Εκατονταετής πόλεμος ( 1337 - 1453)
Οι τρεις γιοί του Φιλίππου του Ωραίου σκοτώθηκαν στους πολέμους χωρίς απογόνους και έτσι δημιουργήθηκε θέμα διαδοχής. Βασιλιάς ανακηρύχθηκε από τις Γενικές Τάξεις ο Φίλιππος του Βαλουά (1328-1350), πλησιέστερος συγγενής. Με αυτόν αρχίζει νέα δυναστεία, η δυναστεία των Βαλουά, που βασίλεψε από το 1328 έως το 1589. Όμως ο βασιλιάς της Αγγλίας πρόβαλε απαιτήσεις πάνω στο γαλλικό θρόνο, λόγω της μητέρας του που ήταν κόρη του Φιλίππου του Ωραίου. Αυτό το γεγονός αποτέλεσε την αρχή εχθροπραξιών ανάμεσα στις δύο χώρες, που κράτησαν περισσότερο από ένα αιώνα. Ο πόλεμος αυτός έμεινε γνωστός στην ιστορία ως «Εκατονταετής πόλεμος» και κατά τη διάρκεια του οι Άγγλοι κέρδισαν πολλές μάχες. Η Γαλλία έχασε σημαντικά εδάφη και υπέστη σοβαρή οικονομική κρίση, που επιδεινώθηκε από το Μαύρο Θάνατο, την επιδημία πανώλης (από το 1347 έως το 1350 και που επανεμφανίζονταν κατά περιοδικά διαστήματα στα επόμενα εκατό χρόνια αποδεκατίζοντας τον πληθυσμό) που έπληξε εκείνη την εποχή την Ευρώπη.
Οι Άγγλοι όμως δεν πέτυχαν τον αντικειμενικό τους σκοπό, την κατάληψη του γαλλικού θρόνου. Κατά την περίοδο 1420-30 μία νεαρή χωριατοπούλα, η Ιωάννα της Λωρραίνης, (περισσότερα...) εμφανίστηκε στη γαλλική αυλή, λέγοντας πως πήρε από το Θεό τη διαταγή να μπει επικεφαλής του γαλλικού στρατού και να στεφτεί ο Κάρολος, ο νόμιμος κληρονόμος του θρόνου, στη Ρενς. Η Ζαν ντ’ Αρκ ανέλαβε πράγματι την ηγεσία του στρατού, με αποτέλεσμα να εμψυχωθούν οι Γάλλοι και να διώξουν τους Άγγλους εισβολείς. Η ίδια όμως προδόθηκε και βρήκε τραγικό θάνατο. Ο Κάρολος στέφτηκε βασιλιάς ως Κάρολος Ζ΄. Οι Γάλλοι ως το 1450 πέτυχαν την επανάκτηση του μεγαλύτερου μέρους της χώρας και το τέλος του πολέμου βρήκε ισχυροποιημένο το γαλλικό θρόνο και τη χώρα ενωμένη.
Οι Άγγλοι όμως δεν πέτυχαν τον αντικειμενικό τους σκοπό, την κατάληψη του γαλλικού θρόνου. Κατά την περίοδο 1420-30 μία νεαρή χωριατοπούλα, η Ιωάννα της Λωρραίνης, (περισσότερα...) εμφανίστηκε στη γαλλική αυλή, λέγοντας πως πήρε από το Θεό τη διαταγή να μπει επικεφαλής του γαλλικού στρατού και να στεφτεί ο Κάρολος, ο νόμιμος κληρονόμος του θρόνου, στη Ρενς. Η Ζαν ντ’ Αρκ ανέλαβε πράγματι την ηγεσία του στρατού, με αποτέλεσμα να εμψυχωθούν οι Γάλλοι και να διώξουν τους Άγγλους εισβολείς. Η ίδια όμως προδόθηκε και βρήκε τραγικό θάνατο. Ο Κάρολος στέφτηκε βασιλιάς ως Κάρολος Ζ΄. Οι Γάλλοι ως το 1450 πέτυχαν την επανάκτηση του μεγαλύτερου μέρους της χώρας και το τέλος του πολέμου βρήκε ισχυροποιημένο το γαλλικό θρόνο και τη χώρα ενωμένη.
Η λογοτεχνία του Μεσαίωνα
Φιλόσοφοι και θεολόγοι έγραφαν στη λατινική γλώσσα αλλά από τον 11ο αιώνα υπήρχαν στη Γαλλία τροβαδούροι και τρουβέροι που εκφράζονταν στα Γαλλικά. Αυτοί πήγαιναν από πύργο σε πύργο και στις δημόσιες πλατείες, απαγγέλλοντας ηρωικά τραγούδια, αρχικά σύντομα, αργότερα μακροσκελείς ωδές με δράση (Chansons de geste).Τα επικά άσματα που μας παραδόθηκαν γραπτά εξυμνούσαν τις πολεμικές αρετές, αντλούσαν δε το θέμα τους από το παρελθόν, από την εποχή του Καρλομάγνου ή ακόμη παλιότερα. Στο έπος του Ρολάνδου (la chanson de Roland), από τα πρώτα έργα γραμμένα στη γαλλική γλώσσα, βρίσκουμε επίσης ένα αίσθημα πατριωτισμού, την αγάπη για τη "γλυκιά Γαλλία".
Το πρώτο κείμενο που γράφτηκε στην γαλλική γλώσσα θεωρείται ότι είναι οι «Όρκοι του Στρασβούργου» (Les serments de Strasbourg, 842) και σηματοδοτεί τη γέννηση της γαλλικής γλώσσας ( le français ή le francien, όπως αποκαλούνταν τότε), διότι όλα τα προγενέστερα έγγραφα ήταν γραμμένα αποκλειστικά στα λατινικά.
Αναπτύχθηκε επίσης η μυθιστορία, έμμετρη ποίηση αρχικά και πεζό αργότερα. Ήταν μυθοπλαστικές αφηγήσεις που περιέγραφαν φανταστικές ιστορίες για να ψυχαγωγήσουν και να καταπλήξουν το κοινό και σε αντίθεση με το έπος δεν είχαν διδακτικό ή ηθικό σκοπό. Σαν επίκεντρο είχαν τη Γυναίκα και σαν θέμα τον Έρωτα. Έναν έρωτα όμως εξιδανικευμένο, υποταγμένο, αιθέριο. Στις βασιλικές και πριγκιπικές αυλές αναπτύχθηκαν τα αβρά (courtois) ήθη. Η αβρότητα αυτή είχε κι άλλες συνέπειες, που θα διαρκούσαν πολύ. Δεν παρήγαγε μόνο ερωτικά τραγούδια και μυθιστορίες, όπως το Roman de la rose, αλλά και μια αγωγή των ηθών και των τρόπων, που ήταν ένα μεγάλο βήμα προς τον πολιτισμό.
Παράλληλα βλέπει το φως μια ολόκληρη λογοτεχνία που ονομάστηκε "ηθικοδιδακτική", κάτι σαν αντίθεση προς τα επικά ποιήματα, μια σάτιρα ισοπεδωτική, επίσης γραμμένη στα Γαλλικά με μεγάλη ευχέρεια ύφους.
Ένα άλλο λογοτεχνικό είδος που καλλιεργήθηκε είναι η λυρική ποίηση. Αρχικά οι ποιητές είναι ανώνυμοι αλλά σταδιακά εμφανίζονται ονόματα όπως ο Ρυτμπέφ τον 13ο αιώνα ή ο Κάρολος της Ορλεάνης και ο Φρανσουά Βιγιόν τον 14-15ο αιώνα. Είναι ποιητές που η ζωή τους μας είναι γνωστή και αντανακλάται μέσα στα έργα τους.
Το ίδιο και οι ιστορικοί όπως ο Φρουασάρ και ο Κομμύν. Χρονικογράφοι όσο και ιστορικοί, και οι δύο, έχουν ζήσει τα γεγονότα που περιγράφουν.
Από το 10ο αιώνα αναστήθηκε πάλι το θέατρο. Πήραν τη συνήθεια, στη λειτουργία του Πάσχα αρχικά, και αργότερα σε πολλές μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης, να "σκηνοθετούν" τις συνομιλίες των αγίων γυναικών μπροστά στον τάφο. Ολόκληρη η πόλη μαζευόταν να δει το Μυστήριο των Παθών.
Αυτά τα λειτουργικά δράματα σταδιακά άρχισαν να παίζονται στα προαύλια των εκκλησιών και τέλος, στα ίδια τα χωριά και τις πόλεις. Καθιερώθηκε να μιλούν την καθομιλουμένη και όχι λατινικά και απομακρύνθηκαν από το λειτουργικό χαρακτήρα που είχαν αρχικά. Έγιναν γνωστά σαν Μυστήρια και παίζονταν από επαγγελματίες ηθοποιούς. Τα εκκλησιαστικά άμφια αντικαταστάθηκαν από ρούχα της εποχής και τα σκηνικά έγιναν πιο ρεαλιστικά. Σιγά-σιγά στο κεντρικό θρησκευτικό θέμα ενσωματώθηκαν κωμικά ιντερλούδια. Έτσι το θέατρο πήρε τον κοσμικό χαρακτήρα που είχε και κατά την κλασσική αρχαιότητα, αν και διατήρησε πάντα το χριστιανικό ήθος. Εμφανίστηκαν επίσης διάφορα είδη κωμωδίας, όπως η φάρσα, η μωρία και η διακωμώδηση των θείων κηρυγμάτων.
Επίλογος
Από την αρχή της ιστορίας της, η Γαλλία πέρασε από διάφορες καταστάσεις. Είχε αποτελέσει μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μετά την πτώση της τεμαχίστηκε από τους εισβολείς σε βαρβαρικά βασίλεια . Δημιούργησε η ίδια μια Αυτοκρατορία, την Αυτοκρατορία του Καρλομάγνου. Διαιρέθηκε, μετά το διαμελισμό αυτής της αυτοκρατορίας, σε πολλά φέουδα. Έπειτα, ένας από τους φεουδάρχες-αυθέντες, ο βασιλιάς, συγκόλλησε ένα προς ένα τα κομμάτια της επικράτειας. Το 15ο αιώνα, στο τέλος του Μεσαίωνα, η εθνική ενότητα της Γαλλίας έχει συντελεστεί γύρω σε ένα μονάρχη.
Ένας νέος τύπος ζωής είχε δημιουργηθεί. Ο πολιτισμός αυτός χρωστούσε πολλά στους αρχαίους πολιτισμούς, στον χριστιανικό πολιτισμό, ακόμη και σε ορισμένους βαρβαρικούς λαούς. Αλλά από τα ετερόκλητα αυτά στοιχεία, η Γαλλία είχε δημιουργήσει ένα δικό της πρωτότυπο πολιτισμό. Οι καθεδρικοί ναοί, τα επικά ποιήματα, ο ιπποτισμός, η αβρότητα των τρόπων, είναι καινούργιες και θαυμάσιες επινοήσεις που αποτέλεσαν τα θεμέλια του σύγχρονου κράτους και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Ένας νέος τύπος ζωής είχε δημιουργηθεί. Ο πολιτισμός αυτός χρωστούσε πολλά στους αρχαίους πολιτισμούς, στον χριστιανικό πολιτισμό, ακόμη και σε ορισμένους βαρβαρικούς λαούς. Αλλά από τα ετερόκλητα αυτά στοιχεία, η Γαλλία είχε δημιουργήσει ένα δικό της πρωτότυπο πολιτισμό. Οι καθεδρικοί ναοί, τα επικά ποιήματα, ο ιπποτισμός, η αβρότητα των τρόπων, είναι καινούργιες και θαυμάσιες επινοήσεις που αποτέλεσαν τα θεμέλια του σύγχρονου κράτους και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
ΚΟΥΙΖ
Πηγή πληροφοριών
http://fr.wikipedia.org/wiki/Histoire_de_France
http://www.livepedia.gr/
http://www.aerologio.gr/
http://web.cortland.edu/flteach/civ/histoi/histoi.htm
http://ebooks.edu.gr/
http://paradosiakos.blogspot.gr/
Εγκυκλοπαίδειες Δομή και Πάπυρος LaRousse-Britanica
Ανρέ Μωρουά - Η ιστορία της Γαλλίας, εκδ. Όμηρος
E. Burns Ευρωπαϊκή Ιστορία, εκδ. Παρατηρητής
http://fr.wikipedia.org/wiki/Histoire_de_France
http://www.livepedia.gr/
http://www.aerologio.gr/
http://web.cortland.edu/flteach/civ/histoi/histoi.htm
http://ebooks.edu.gr/
http://paradosiakos.blogspot.gr/
Εγκυκλοπαίδειες Δομή και Πάπυρος LaRousse-Britanica
Ανρέ Μωρουά - Η ιστορία της Γαλλίας, εκδ. Όμηρος
E. Burns Ευρωπαϊκή Ιστορία, εκδ. Παρατηρητής